“...Ermənistanın Azərbaycana təcavüzü davam edir!” – Mən 1994-cü il təvəllüdlü bir
Azərbaycan vətəndaşıyam. Doğumum elə bir zamana təsadüf etmişdi ki, o zamanlar
artıq savaşlar yekunlaşır, yeni səngərlər qazılır, yeni tellər çəkilir, yeni
“atəşkəslər” imzalanırdı. Ölkəmin intizarlı, ağrılı-acılı, özümünsə dünyadan
bivec, anlamaz vaxtlarım idi. Analar şəhid dərdiylə saçlarını yolub ağlarkən, mən
və mənim həm-nəslim ac olduğumçün, ya da hər nə səbəbdənsə uşaqlığın bizə
vermiş olduğu imtiyazdan istifadə edərcəsinə ağlayırdıq...
Diqqətlə fikir verirəm ki, bizlər – yəni mənim həmyaşlarım
və məndən 4-5 il böyük gənclərə qədər hər kəs öz dövlətimizlə demək olar ki, həmyaşıq.
Demək olar ki, ağladığımız, iməklədiyimiz, ayağa durmağı öyrəndiyimiz, həyatı
öyrəndiyimiz vaxtlar dövlətimizlə eyni illərə təsadüf edir. Amma dövlətimizlə həmyaş
olan bir şey daha var idi ki – ANS deyirdilər adına.
Bilmirəm hər kəsi mənim qədər incidir, ya yox, amma
mən böyük bir boşluq hiss edirəm. Artıq bir aydan daha uzun müddətdir ki, ANS yoxdur. Hələki hər kəsin peyk antenalarında bu kanalın ismi qalmaqdadır. Amma
növbəti bir yeniləmədə bu adda silinib gedəcək siyahının ən üstündən. Düzdür,
elə öz işçiləri də etiraf edir ki, ANS bir dəfə bağlandıqdan sonra həmin
ANS olmadı. Bəlkə də ona görə bu dəfə o qədər də kədərləndirmədi məni, amma
2006-da ona görə ağladığımı xatırlayıram. Hər istirahət günü səhərini Bala
dili-ylə açmaq maraqlı gəlirdi çünki. Sizi bilmirəm, amma mən hər axşam saat
9-u xəbər saatı kimi bilirdim... Bütün Azərbaycan auditoriyasının “İç xəbər”-ə
kilidləndiyi zamanları da xatırlayıram. Mən Köhnə Azərbaycanlının
“Zorxana”-sını maraqla gözləyən bir uşaq olmuşam, bəlkə də buna görə bu qədər təsir
edib mənə ANS-siz bir ay ki, bu məqaləni yazmağı özümə borc bildim.
Bəlkə də təkcə məni deyil, hər kəsi incidirdi hər xəbər
saatının əvvəlində gedən video-çarxda Çingiz Mustafayevin dilindən “arvadsız” kəlməsini
duymaq. Mənə maraqlıdır ki, görəsən yenədəmi “döyüş alnımıza yazılıb”? ANS`in
“dəqiq, qərəzsiz və vicdanlı” olub-olmadığını deyə biləcək qədər böyümədim hələ
ki, amma bildiyim odur ki, daha mən nə qədər böyüsəm də, bunu heç vaxt
aydınlaşdıra bilməyəcəm. ANS şirin bir xatirə kimi qalacaq ağlımda, necə deyərlər,
sanki bir külək idi, əsdi və keçdi!
Qəribədir həqiqətən – ANSsiz bir ay, ANSsiz bir
il və s... ANSsiz bir ömür. Bir gün nə zamansa, bu haqda bir mövzu açıldıqda,
öz övladlarımıza tarix kimi bəhs edəcəyimiz bir külək idi bu əsib keçən külək.
“Bir zaman bir ANS vardı” deyəcəyik.
Etiraf edim ki, son bir neçə ildə az baxırdım ANSə,
ya mən böyümüşdüm, ya ANS kiçilmişdi – bilmirəm. Hər halda hər kəs və hər şey
dəyişir. Indi sosial şəbəkələr tele-kanallardan daha əvvəl hər şeyi deyir
insana. Amma ANSin də bağlana biləcəyini görməyim, açığı mənə sadəcə bir şeyi
deyir – heç kəs və heç nə əbədi deyil!
ANS deyən kimi çox şey gələcək ağlıma, əvvəlcə isə
Qarabağ – Ya Qarabağ, ya Ölüm. ANS deyəndə Marş gələcək ağlıma. ANS deyəndə
işğal günlərindəki “zəminxarə” gələcək ağlıma. Doğrudur, bir teroristlə
reportaj düzgün addım deyil, amma övladıma ANSdən bəhs edəndə heç vaxt Feto gəlməyəcək
ağlıma. Əslində indiki bu şirin üsyanım ANSi bağlayanlara deyil, ANSin özünədir.
ANS kimi bir təcrübə yığını bu səhvi buraxmamalıydı. ANSin bizi ANSsiz
qoymaq haqqı yox idi. Ya Qarabağ, Ya Ölüm deyən ANSin ölümü seçməsi ağrıdır
biraz.
Gələk bu məqalənin kuliminasiyasına. Hansı ki, bu
boyda bir məqalə sırf bu son cümləni səsləndirmək üçün yazılıb. Bugün bu sözü
çox işlətdim lakin sizi bilmirəm,amma mən “Qarabağın qayıdış xəbərini ANSin dilindən
duymağı çox istərdim” ...
Seymur ORUC`u
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder